قانون کار و تامین اجتماعی

قانون کار و تامین اجتماعی در ایران به مجموعه‌ای از قوانین و مقررات اطلاق می‌شود که به تنظیم روابط کاری بین کارفرمایان و کارگران، همچنین تأمین اجتماعی و حمایت‌های مربوط به رفاه اجتماعی کارگران و خانواده‌های آنان می‌پردازد.

۱. قانون کار

قانون کار جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۳۶۹ به تصویب رسید و به منظور تنظیم روابط کار، حقوق و تکالیف کارگران و کارفرمایان، و ارائه حمایت‌های لازم به کارگران به اجرا درآمد. برخی از نکات مهم قانون کار شامل موارد زیر است:

• تعریف کارگر و کارفرما: کارگر به فردی گفته می‌شود که به درخواست کارفرما در مقابل دریافت دستمزد، کار می‌کند.
• قرارداد کار: انواع قراردادهای کار، مدت زمان آن‌ها و شرایط خاتمه آن‌ها مشخص شده است.
• حقوق و دستمزد: تعیین حداقل دستمزد، ساعات کار، مرخصی، و سایر مزایا برای کارگران.
• حفاظت از کارگران: تدابیری برای حفظ ایمنی و بهداشت کارگران در محیط کاری.

۲. تامین اجتماعی

تامین اجتماعی به مجموعه‌ای از نظام‌ها و خدماتی اطلاق می‌شود که هدف آن حمایت از افراد در برابر خطرات اجتماعی و اقتصادی است. برخی از ویژگی‌های آن شامل:

• بیمه‌های اجتماعی: شامل بیمه بازنشستگی، بیمه ازکارافتادگی، بیمه بیکاری، و بیمه سلامت.
• خدمات درمانی: ارائه خدمات درمانی و بهداشتی به افراد تحت پوشش.
• حمایت مالی: کمک‌های مالی به افرادی که به دلایلی مانند بیکاری، بیماری و… درآمد خود را از دست داده‌اند.

قانون کار و تامین اجتماعی در ایران به دنبال ایجاد تعادل بین حقوق کارگران و کارفرمایان، تضمین رفاه اجتماعی، و حمایت از حقوق انسانی در محیط کار است. این قوانین به منظور ایجاد شرایط کار مناسب و حفظ کرامت انسانی در محیط کار تدوین شده‌اند.