سرمایه اولیه شرکت چیست؟

اصطلاح سرمایه اولیه شرکت به نوع تامین مالی مورد استفاده در تشکیل یک استارت آپ اشاره دارد. سرمایه‌گذاری توسط سرمایه‌گذاران خصوصی تأمین می‌شود – معمولاً در ازای سهامی در شرکت یا سهمی در سود یک محصول. بسیاری از سرمایه اولیه یک شرکت ممکن است از منابع نزدیک به بنیانگذاران آن از جمله خانواده، دوستان و سایر آشنایان باشد. کسب سرمایه اولیه اولین مرحله از چهار مرحله تامین مالی مورد نیاز برای تبدیل شدن یک استارتاپ به یک کسب و کار است.

شرکتی که برای اولین بار شروع به کار می کند ممکن است دسترسی محدودی به منابع مالی و سایر منابع داشته باشد. بانک‌ها و سایر سرمایه‌گذاران ممکن است تمایلی به سرمایه‌گذاری نداشته باشند، زیرا این سرمایه‌گذاری هیچ سابقه یا سابقه ثابتی ندارد، یا هیچ معیاری برای موفقیت ندارد. بسیاری از مدیران استارت آپ اغلب برای سرمایه گذاری اولیه به افرادی که می شناسند مراجعه می کنند – خانواده و دوستان. این تامین مالی به عنوان سرمایه اولیه نامیده می شود.

سرمایه اولیه شرکت پولی است که صاحبان مشاغل برای راه اندازی کسب و کار جدید به آن نیاز دارند. این بودجه به کسب و کار کمک می کند تا هزینه های اولیه خود مانند فضای اداری یا تجهیزات را تأمین کند. افزایش سرمایه گذاری اولیه گام مهمی در روند راه اندازی کسب و کار جدید است.

سرمایه اولیه – که به آن سرمایه اولیه یا سرمایه اولیه نیز می گویند – به این دلیل نامیده می شود که به این دلیل است که یک کسب و کار در مراحل اولیه یا مراحل اولیه آن جمع آوری می کند. لازم نیست پول زیادی باشد. از آنجا که از منابع شخصی می آید، اغلب مبلغ نسبتاً کمی است. این پول عموماً فقط نیازهای ضروری یک استارت‌آپ مانند طرح کسب‌وکار و هزینه‌های عملیاتی اولیه – اجاره، تجهیزات، حقوق و دستمزد، بیمه و/یا هزینه‌های تحقیق و توسعه (R&D) را پوشش می‌دهد.

هدف اصلی در این مرحله جذب منابع مالی بیشتر است. این به معنای جلب علاقه سرمایه گذاران خطرپذیر و/یا بانک هاست. هیچ کدام تمایلی به سرمایه گذاری مبالغ هنگفتی برای ایده جدیدی که فقط روی کاغذ وجود دارد ندارد، مگر اینکه از یک کارآفرین سریالی موفق باشد.

جذب سرمایه اولیه شرکت

سرمایه شروع به کار یا اولیه پولی است که برای راه اندازی یک کسب و کار استفاده می شود. به عبارتی سرمایه گذاری اولیه هزینه های لازم برای راه اندازی یک کسب و کار جدید را پوشش می دهد.

هنگام راه اندازی کسب و کار جدید، کارآفرین ها به روشی نیاز دارند که بتوانند هزینه های اولیه کسب و کار را قبل از شروع درآمدزایی تأمین کنند. سرمایه اولیه پولی است که آن ها برای تأمین اعتبار عملیات خود استفاده می کنند. این سرمایه ممکن است از محل وجوه شخصی صاحبان مشاغل یا منبع دیگری تأمین شود. اگر منبع سرمایه اولیه وام یا سرمایه گذاری باشد، انتظار می رود که منبع وجوه مورد نظر بازپرداخت شود. به عنوان مثال، یک کسب و کار تولید کننده نرم افزار ممکن است وجوهی را از یک سرمایه گذار دریافت کند که از آن ها برای اجاره فضا، استخدام کارمندان، تولید محصول خود و فروش آن به خریداران استفاده کند. در ازای این سرمایه، افراد قبول می کنند که سرمایه گذاران در این کسب و کار سهیم باشند. هنگامی که کسب و کار شروع به فروش و درآمدزایی می کند، هم صاحب کسب و کار و هم سرمایه گذار می توانند بر رشد و سود آینده تمرکز کنند.

ملاحظات خاص جذب سرمایه اولیه شرکت

یک استارت‌آپ معمولاً قبل از ایجاد واقعی باید از چهار مرحله سرمایه‌گذاری متمایز عبور کند: سرمایه اولیه، سرمایه مخاطره‌آمیز، تامین مالی میزانسن، و عرضه اولیه عمومی. همانطور که در بالا ذکر شد، سرمایه اولیه به اندازه کافی برای کمک به یک استارت آپ در دستیابی به اهداف اولیه خود است. اگر شرکت در مرحله اولیه موفق باشد، ممکن است علاقه سرمایه گذاران خطرپذیر را جلب کند. این سرمایه گذاران به احتمال زیاد قبل از حرکت بیشتر در شرکت سرمایه گذاری سنگینی خواهند کرد. به اصطلاح تامین مالی میزانسن گاهی برای حمایت از یک شرکت در مرحله مقدماتی آن ضروری است. این معمولاً فقط برای مشاغلی با سابقه کار در دسترس است – حتی با نرخ بهره بالا. مرحله نهایی زمانی است که سرمایه گذاران اولیه حقوق خود را دریافت می کنند. زمانی که یک شرکت جوان با عرضه اولیه سهام خود وارد بازار عمومی می شود، سرمایه کافی برای ادامه رشد و توسعه را جذب می کند.

سرمایه اولیه یکی از چهار مرحله سرمایه گذاری همراه با سرمایه گذاری خطرپذیر، سرمایه گذاری میزانسن و عرضه اولیه عمومی است.

سرمایه اولیه در مقابل سرمایه خطرپذیر
سرمایه اولیه و سرمایه گذاری خطرپذیر اغلب به عنوان مترادف استفاده می شوند و تمایل به همپوشانی دارند. سرمایه اولیه به طور کلی برای توسعه یک ایده تجاری استفاده می شود تا جایی که می توان آن را به طور موثر برای شرکت های سرمایه گذاری خطرپذیر که مقادیر زیادی پول برای سرمایه گذاری دارند ارائه کرد. اگر شرکت‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر این ایده را دوست داشته باشند، معمولاً در ازای سرمایه‌گذاری در توسعه آن، در سرمایه‌گذاری جدید سهمی به دست می‌آورند.

سرمایه گذاران خطرپذیر سهم شیر از پول مورد نیاز برای راه اندازی یک تجارت جدید را تامین می کنند. این یک سرمایه گذاری قابل توجه است که برای توسعه محصول، تحقیقات بازار و تولید نمونه اولیه پرداخت می کند. اکثر استارت آپ ها در این مرحله دارای دفاتر، کارکنان و مشاوران هستند، حتی اگر محصول واقعی نداشته باشند.

انواع سرمایه اولیه

هنگامی که یک کارآفرین به دنبال سرمایه اولیه برای راه اندازی کسب و کار خود است، ممکن است چند منبع مختلف را در نظر بگیرد.

•  تامین شخصی بودجه

این روش تامین سرمایه گذاری اولیه، بوت استرپینگ نیز نامیده می شود. در این روش از بودجه شخصی کارآفرین یا صاحبان مشاغل برای راه اندازی استارتاپ استفاده می شود. مالک ممکن است از پس انداز بدست آمده برای پرداخت هزینه ها استفاده کند یا ممکن است به صورت شخصی وام بگیرد یا راه دیگری برای جمع آوری پول نقد لازم پیدا کند.

•  سرمایه گذاری گسترده

یک کسب و کار جدید ممکن است از طیف گسترده ای از سرمایه گذاران، بودجه بخواهد. این راهکار معمولاً بدون درخواست سهام یا سود به ازای سرمایه گذاری است. به این روش، سرمایه گذاری جمعی گفته می شود و روشی کم خطر برای به دست آوردن بودجه برای یک کسب و کار است.

•  تامین وام

کسب و کار جدیدی که سعی دارد روی پای خود بایستد، ممکن است هزینه های خود را با وام کاری تأمین کند. وام های متنوعی برای کسب و کار ها در نظر گرفته شده است؛ از جمله وام های کوچک برای کسب و کار های نوپا. همچنین ممکن است بتوانید از تأمین کنندگان یا منابع دیگر اعتبار بگیرید. برخی موسسات در ایران هستند که به استارت آپ ها در راستای تامین بودجه کمک می کنند. از جمله این موارد به صندوق نوآوری و شکوفایی، صندوق های پژوهش و فناوری و… می توان اشاره کرد.

•  سرمایه گذاری پر ریسک

اگر استارت آپ طی بیزینس پلن پیش برود و درجه اطمینان خوبی به سوددهی داشته باشد می تواند از وام سوددار استفاده کند یا از سرمایه گذاران متعهد به سرمایه گذاری در یک کسب و کار در ازای دریافت سهام استفاده می کند.